Editoryal: "Kasunduan para sa Katahimikan"

         

           Sa likod ng mga pader at tahimik na sulok ng ating lipunan, maraming kwento ng pang-aabuso ang nagtatapos sa isang masalimuot na kasunduan. Hindi para sa katarungan, kundi para sa katahimikan. Ito ang katotohanang isiniwalat sa dokumentaryong "Kapalit ng Katahimikan" ni Kara David, kung saan itinampok ang mga karanasang masakit at masalimuot sa mga naging biktima ng pang-aabuso. Sa halip na ilaban ang hustisya, ang mga biktima ay tinutulak na ayusin ang sitwasyon upang protektahan ang pangalan at dignidad ng kanilang pamilya. Sa anong punto natin dapat tanungin kung ang katahimikan ay mas mahalaga kaysa sa dignidad at kalayaan ng mga biktima?

           Hindi na lingid sa nakararami na ang ganitong mga pangyayari ay hindi na bago, tunay na nangyayari sa maraming mga Pilipino. Sa dokumentaryo, lumilitaw na sa halip na pagbayarin ang mga maysala, ang mga pamilya mismo ng biktima ang nagsisilbing daan upang ang tunay na hustisya ay hindi makamtan, sa kadahilanang ayaw na nila ng gulo at kahihiyan. Kung minsan, ang kasunduan ay napapaloob sa pagbabayad ng pera bilang kapalit ng pananahimik ng biktima. Para naman sa iba, isang kasalang pilit na ipinapasok upang gawing lehitimo ang pang-aabusong ginawa.

       "Ang tunay na hustisya ay hindi natatamo sa pananatili ng katahimikan," sabi ng isang tagapagtanggol ng karapatang-pantao na tumutulong sa mga biktima ng pang-aabuso. "Dapat magkaroon tayo ng sistemang nagbibigay ng lakas ng loob sa mga biktima upang magsalita at labanan ang kanilang mga pang-aabuso." dagdag pa niya.

   Sa kabila ng kalakaran ng "kasunduang pananahimik," may mga organisasyong nagsusumikap upang bigyan ng boses ang mga biktima. Ang mga grupong ito tulad ng  Department of Social Welfare and Development (DSWD), Philippine Commission on Women (PCW), Gabriela Women’s Party at marami pang iba ay nagsusulong ng mga batas at proseso na nagbibigay ng sapat na proteksyon at suporta upang ang mga biktima ay mailigtas sa kamay ng pang-aabuso at magkaroon ng pagkakataong mailantad ang kanilang mga karanasan nang walang takot. Gayundin, nagpapamulat sa lipunan na ang pang-aabuso ay hindi maaaring ipagkibit-balikat lamang at ang anumang kasunduan ay walang halaga kung ang mga biktima ay patuloy na nabubuhay sa kanilang pagdurusa.  Subalit, nakalulungkot lamang isipin na sa bawat hakbang tungo sa hustisya, tila mas marami pa ring nakararamdam ng takot at pangamba. Kung walang magtatanggol sa mga biktima, magpapatuloy ang kulturang ito ng pananahimik at pagbabalewala.

    Ang mga ganitong kwento at karanasan ay nagpapaalala na sa bawat tahimik na kasunduan, may tinig na pinipilit patahimikin at may hustisyang nananatiling mailap. Ang mga kasunduan para sa katahimikan ay nagsilbing babala sa ating lipunan na ang tunay na kapayapaan ay nagmumula sa pagkilala sa karapatan at dignidad ng bawat isa lalo na ng mga biktimang matagal nang naghahanap ng hustisya. Higit sa lahat, ito ay  nananawagan ng pagbabago hindi lamang sa sistema kundi sa pananaw ng bawat Pilipino. Panahon na upang iwaksi ang kultura ng “kasunduan” at pagtikom ng bibig sa mga kasong nagdudulot ng matinding sakit at pagkawasak ng mga buhay. Sapagkat, hangga’t ang hustisya ay ipinagpapalit sa katahimikan, ang pang-aabuso at kawalang-dangal ay mananatiling sugat na hindi maghihilom kailanman.

 

 Sanggunian: